De quem é este poema?

XEITEIROS DO SUR

Os últimos xeiteiros
en partir
—os do sur—
tremosos
e mesmo taciturnos
perdíanse no ocaso amargo das miradas

Atrás,
como nos días da fatal ausencia,
quedaban
a mornura do fogar
e a calma
dun regazo octoxenario

Sol a sol
nun longo ronsel de incerteza,
como áncoras intactas
e voraces

os últimos xeiteiros
singraban novas lúas e crepúsculos

Eles sabían do mar
porque xurdiran do sal. O mar.
O mar só reflectía
as chagas dos seus dedos malferidos

Pero eles eran
os últimos xeiteiros
en partir

aqueles que, a media lúa,
algo tremosos

e armados duns remos
de pao de carballo
en cadanseu tolete

vogaban paseniño
cara as escuras
e argazosas augas
que a certeza
mostraba, taciturna,

eran o pan
—ao sur—
das súas fames